Twee stappen vooruit, één stap terug.

Twee stappen vooruit, één stap terug.

FullSizeRender

Steeds als ik weer een stukje over mijn papa wil typen, weet ik niet hoe ik moet beginnen. Het voelt gek om op mijn beautyblog over mijn vader te schrijven. En iedere keer vraag ik me af wat hij ervan zou vinden, of hij het zou willen lezen, en hoe hij op mijn stukjes zou reageren. Ik betrap mezelf erop dat ik continu alles voor hem invul. Want papa kan dit artikel niet lezen en zeggen dat hij het mooi vindt en dat hij trots op me is, of juist dat hij liever heeft dat ik dit soort dingen voor mezelf hou. Dat is moeilijk, want nu maak ik die keuze voor hem en bepaal ik dat hij het waarschijnlijk wel oké vindt dat ik dit op het openbare internet gooi. Terwijl ik dat dus eigenlijk niet eens weet.

Dat is iets waar ik tegenaan loop. Ik weet niet wat papa ziet, hoort, denkt en voelt. En de doktoren weten dat ook niet. Dat zijn dan ook de woorden die ik de afgelopen drie weken het meest heb gehoord, in het ziekenhuis: “Dat weten we niet. Dat is nog te onzeker. We kunnen daar nu nog niets over zeggen. De tijd zal het leren. We moeten afwachten. Meer kunnen we op dit moment niet doen.”

Het vorige artikel eindigde kort gezegd dat papa’s lichaam aan het herstellen is en hij zijn beide ogen heeft opengedaan. Nu, anderhalve week later, is er voor ons gevoel heel veel gebeurd. Het sloeg dan ook in als een bom, toen de doktoren gisteren zeiden dat er wat hen betreft juist bijna niets is gebeurd.

Ze hebben papa deze week van de intensive care gehaald en naar de medium care verplaatst, om te kijken of dat goed zou gaan. De verpleegkundigen haalden hem van de beademing en wachtten af wat er gebeurde. In eerste instantie ging het goed; mijn vader ademde zelf. Maar na een paar uur lag hij weer op de intensive care. Hij kreeg niet voldoende zuurstof binnen, waardoor er te weinig zuurstof in zijn bloed terecht kwam en de alarmen maar bleven afgaan. Leuk geprobeerd, maar wat mij betreft mogen ze papa nog even op de intensive care laten herstellen. Liever rustig aan, dan het herstel overschatten en hem vervolgens weer in levensgevaar brengen.

Mijn vader ligt vandaag precies drie weken op de intensive care. Om de haverklap staat er een verpleegkundige, dokter of chirurg (of allemaal tegelijk, in groepen van tien man) aan zijn bed om te checken of alle snoertjes nog goed zitten, de medicijnen nog niet moeten worden vervangen, alle apparaten hun werk nog doen en hoe mijn vader erbij ligt. Ik dacht altijd dat een ziekenhuis een rustige plek was, maar nu weet ik wel beter. Ik kan me bijna geen luidruchtigere plek voorstellen. Papa ligt niet in een kamer. Hij ligt aan de gang, zonder deur, waar continu mensen heen en weer lopen (met klikklak schoenen en al, waar ik me iedere keer weer vreselijk aan erger), en er hardop gekletst en gelachen wordt (ook daar werd ik in het begin steeds heel boos om – hallo, er liggen hier mensen dood te gaan en jullie lachen alsof je in de kroeg zit?!). Om nog maar te zwijgen over de piepjes van alle apparaten, die nooit ophouden, en de alarmen die voortdurend afgaan als er weer een draadje niet goed zit of een medicijn op is. Moet je nagaan, ik word al gek van alle geluiden om me heen als ik een paar uur in het ziekenhuis ben. Hoe zou dat dan wel niet voor papa zijn?

Of het nu door de herrie komt, of door zijn eigen bewustzijn: papa is al een stuk wakkerder dan vorige week. Waar hij toen net zijn ogen open begon te doen, is hij nu ineens erg beweeglijk. Bijzonder om te zien, dat een man die zóveel botbreuken heeft, toch met zijn voeten kan trappelen en met zijn handen de vreemde snoeren in zijn lichaam verkent.

De fysiotherapeut komt regelmatig bij mijn vader op bezoek, om oefeningen met hem te doen en zijn spieren te trainen. We kunnen in ieder geval opgelucht zijn over één ding: alle ledematen functioneren nog en papa kan al zijn spieren aanspannen. Verlamming kunnen we doorstrepen, dat is niet meer aan de orde. Wat het probleem is, is dat papa ze niet op commando kan aanspannen. En eigenlijk geldt dat voor alle opdrachten die hij krijgt. Zowel de doktoren als de familieleden proberen het steeds. “Daan, steek je duim eens op.” Geen gehoor. “Papa, kun je je ogen knijpen?” Niks. “Kun je met je tenen wiebelen?” Nee, weer niet. En zodra je er even geen aandacht aan besteedt gaat er ineens een hand omhoog, wiebelen zijn voeten tegelijkertijd of beweegt hij zijn hoofd heen en weer. Dat hij wel kán bewegen, maar geen aanwijzingen opvolgt is zorgwekkend.

Ik wilde bijna een vreugdedansje doen toen papa langzaamaan begon te bewegen. Al was het maar het wiebelen van zijn grote teen, het voelde voor mij als een enorme stap. Het mooiste moment voor mij, was toen ik mijn hand op papa’s hand legde, zoals ik dat altijd doe als ik aan zijn bed sta. Normaal gesproken staart hij dan wat naar me en valt hij vervolgens weer in een diepe slaap. Maar nu ging zijn duim omhoog, legde hij die op mijn hand, kneep hij zachtjes en liet hij niet meer los. Ik huil weinig bij papa, maar toen hield ik het niet meer. Dit kon toch geen reflex zijn?! Dit deed papa heel bewust! Hij keek me doordringend aan en bij mij rolden de tranen over mijn wangen. Ik kon niet meer stoppen met huilen en snotteren en het leek heel eventjes of ik bij papa ook ontroering zag. Zijn ogen werden wat roder en wateriger. Het duurde maar een paar seconden, want daarna gingen papa’s ogen weer dicht. Maar mijn hand zat nog steeds in de zijne. Dat was de eerste keer dat ik écht het gevoel had dat het weer goed zou komen, dat hij wel degelijk wist wie dat meisje naast zijn bed was en we voor heel even echt contact hadden.

Er zit achter ook een keerzijde aan dat bewegen. Als mijn vader wakker wordt, grijpt hij met zijn handen naar zijn borst en hals. Daar zitten een heleboel snoeren die zijn huid doordringen, en hoe dan ook vervelend zullen aanvoelen. Papa trekt steeds aan de infusen en haalt continu zijn zuurstofmeter van zijn vinger, zo zwak als hij ook is. Eerst moest ik daar een beetje om lachen, omdat ik mijn vader wel in dit gedrag herken. Lekker tegendraads en vooral níet willen worden geholpen. Totdat we te horen kregen dat ze mijn vader ’s nachts hebben moeten ‘fixeren’. “Wat is dat dan, mam?” “Tja kind, dat betekent dat ze zijn polsen hebben moeten vastbinden aan het bed.” Oh. Fijn. Toen we gisteren bij hem waren, was hij nog steeds vastgebonden. Papa werd wakker, deed zijn ogen open en wilde bewegen. Maar dat kon niet. Hij schudde wild zijn schouders (waarvan de ene verbrijzeld is, dus dat zal vast ook pijnlijk zijn) heen en weer en begon te spartelen, voor zover hij dat kan. Zijn ogen werden ineens heel groot en ik kon er duidelijk angst in herkennen. Hij werd enorm onrustig. Anna en ik probeerden hem gerust te stellen door te zeggen dat hij niet vastgebonden is omdat hij iets verkeerds heeft gedaan, maar omdat hij zichzelf anders pijn doet. Papa scheen rustiger te worden van onze stemmen en gaf het spartelen na een tijdje met een diepe zucht op. Hij sloeg zijn ogen neer en zijn gezicht verkrampte. Vreselijk om mijn vader vastgeketend en zo ontzettend hulpeloos te moeten zien liggen. Papa kan niks veranderen aan de situatie, hij kan niet praten en heeft gewoon geen keus. Maar ik kan papa ook niet helpen, en dat doet echt pijn. Ik moet hem zien lijden. Mijn papa, mijn held, die als een magere, slappe zak in bed ligt, vastgebonden omdat hij zichzelf anders verwondt. En het allerergste vind ik nog de gedachte dat papa misschien wel beseft hoe moeilijk dit voor ons is, wat hem vervolgens ook weer pijn doet. Deze fase is gewoon verschrikkelijk. Echt. Dit is nog veel erger dan toen ik hem voor het eerst in het ziekenhuis zag, met zijn halfblauwe gezicht en al dat bloed overal.

Zijn beenoperatie is goed gegaan. De chirurg heeft zijn neus ook meteen rechtgezet, want die bleek toch ook gebroken te zijn. De breuken in zijn kaak worden niet geopereerd, omdat dat te riskant is en bovendien voor nu geen echt probleem is. Hetzelfde geldt voor de gebroken ribben, schouderblad, arm en hand – daar wordt niet eens over gesproken, omdat er ergere complicaties zijn. Zo heeft papa nu ineens een longontsteking erbij gekregen. Ook fijn. Hij heeft veel last van slijm en probeert regelmatig te hoesten, maar dat kan niet doordat er een snede in zijn luchtpijp is gemaakt en hij nu door het daarin geplaatste buisje ademhaalt. Voor de longontsteking krijgt hij antibiotica, dus voor nu is dat onder controle.

Papa’s hersenen houden het spannend. Hoewel hij dus al wel meer doet dan zijn ogen open houden, is het nog steeds te weinig. De ene dag is er wel contact, de andere dag helemaal niet. Het woord ‘delier’ is ook gevallen. Door de enorme klap, de beademing, de medicijnencocktail en het lange slapen, lijkt het of papa heel erg in de war is. Het onrustige bewegen/spartelen, het trillen, de grote ogen en het nauwelijks reageren zijn hier tekenen van. Soms wordt papa ineens in paniek wakker en kijkt hij de kamer rond, met grote, angstige ogen. De doktoren hebben gezegd dat het lijkt of hij dingen ziet die er niet zijn. Papa hallucineert waarschijnlijk. Ik zie aan hem dat hij op sommige momenten ineens heel bang is. En dan zit hij ook nog vastgebonden, wat natuurlijk niet echt helpt. Het enige dat ik dan kan doen, is hem geruststellen door te zeggen dat ‘alles goed is’ (wat eigenlijk nergens op slaat), ik bij hem ben en hij hier veilig is. Verder kan ik niks.

Afwachten.

Deze post heeft 72 reacties

  1. Jeetje, wat ontzettend heftig zeg. Wat moet dit traumatisch voor jullie zijn..Helaas weet ik deels wat je meemaakt als een dierbare in zware kritieke toestand in het ziekenhuis ligt. Wat goed om te lezen dat je steeds meer reacties krijgt van je vader. Ik vind het heel dapper dat je dit deelt en van je afschrijft. Heel veel sterkte, kracht en gezondheid toegewenst!

  2. Jeetje Lotte, wat een verhaal. Lijkt me enorm zwaar om te moeten horen dat de doktoren van mening zijn dat er weinig is gebeurd in anderhalve week, terwijl jullie juist het tegenovergestelde dachten. En dat vastbinden… pfff. Ik leef met je mee, take care! Liefs

  3. Meid toch, dat van dat contact en hallucineren enzo klinkt wel erg bekend. Vriendlief zijn papa was ook zo. En die beademing die ze losgemaakt hadden, dat was bij vriendlief zijn papa een test om te weten of het wel de moeite was om alles nog te proberen.. Enorm vervelende periode nu! Ik wens je nog heel veel moed toe! En hoe realistisch de dokters ook zijn: dat moment toen hij je hand nam: koester het!

  4. Oh Lotte… ik herken je situatie heeeeeel erg. Het is bijna absurd. Ook de struggle van het online delen en Ik heb ook dagen aan het bed gezeten bij mijn papa, al was dat wel thuis aangezien mijn papa kanker had en hij palliatieve zorg kreeg. De dag voordat hij stierf kneep hij ook in mijn hand en moest ik ook huilen! Het feit dat mijn papa ook tegendraads was en vooral niet in bed wilde blijven liggen zorgde ervoor dat er hekjes omhoog gingen in de nacht. Ik vond dat ook vreselijk benauwend! Hoe opgesloten moet hij zich wel hebben gevoelt!? Maar goed. Voor mijn papa was het al bekend dat het te laat was. Ik hoop echt met heel mijn hart dat jou papa er boven op komt en meer kan zijn dan een kasplantje of iemand anders. Ik wens je het allerbeste toe. Ondanks alles wens ik je extra veel sterkte vandaag op moederdag. Zo’n dag is toch een beetje raar op deze manier.

  5. Jeetje wat heftig allemaal zeg! Ik kan me niet voorstellen hoe machteloos jullie je zullen voelen. Het klinkt heel raar omdat ik je helemaal niet ken maar ik denk regelmatig aan jullie. Ik hoop dat hij snel vooruitgang boekt zodat hij ook van alle slangen verlost kan worden, dat scheelt vaak al heel veel

  6. Wat heb je dit knap beschreven Lotte, je zit in een emotioneel moeilijke tijd en wil dit ook graag delen online. Ik snap je tweestrijd daarin. Ik denk dat dit ook een verwerkingsproces voor je is. Het is prettig om het van af te schrijven en je verdriet te delen. Het lijkt me moeilijk om niet te weten waar dit naartoe leidt. De onzekerheid wat er binnenin je vader omgaat en hoe hij verder gaat herstellen. Ik hoop dat het gauw een stuk beter mag gaan. Veel sterkte!

  7. Ik vind het heel erg knap dat je dit zo durft te delen, en zo goed weet te omschrijven. Ik wens je heel veel sterkte toe, en hoop dat de situatie snel gaat verbeteren! <3

  8. Ik vind dat je hier zo sterk mee omgaat,
    het kan niet gemakkelijk zijn om je vader zo te zien liggen.
    Heel veel sterkte Lotte!
    xx

  9. Lot, ik vind het zo knap hoe je dit opschrijft. Ik hoop zo dat het allemaal goedkomt, dikke knuffel <3

  10. <3 <3 <3 <3 <3
    Zo mooi als jij dit allemaal schrijft, zo weinig woorden heb ik na dit te lezen..

    Ik hoop dat het goed komt. 2 stapjes vooruit en 1 achteruit is er toch altijd 1 vooruit 🙂

  11. Meis wat een ontzettend heftig verhaal, en wat moet het een verschrikkelijke tijd zijn voor jou en je familie.
    Telkens weer die onzekerheid en het afwachten..
    Ik vind het knap van je hoe je toch doorgaat met het bloggen, al is de afleiding misschien ook wel lekker?
    Ik wil jou en je familie alle kracht toewensen.
    x

  12. Ik herken zoveel, het worstelen met de draadjes en buisjes, hand vasthouden, slijmen en hoesten, onrustigheid …. En wij die enkel kunnen zeggen dat alles goed is terwijl dat niet echt zo is. Veel moed Lotte, blijven volhouden !

  13. Wat ontzettend heftig! Heel veel sterkte!

  14. Pfff lotte na het lezen van jou artikel heb ik tranen in mn ogen staan. Wat moet dit moeilijk voor jullie zijn…. Heeel veel kracht toegewenst x

  15. Wat verschrikkelijk dat jullie dit allemaal moeten meemaken! Wachten kan lang duren he… Ik hoop echt dat alles weer in orde komt met je papa! De hoop nog niet opgeven, ondanks wat de dokters zeggen! Soms kunnen mensen heel hard vechten!

  16. Vreselijk zeg ! Heel erg heftig allemaal! Heel veel sterkte toegewenst aan jou en je familie en ook voor je vader natuurlijk. Blijven hopen ookal is het soms heel moeilijk. Ik hoop dat alles weer goed komt met hem!
    x

  17. Jeetje wat erg dat jullie dit moeten meemaken!
    Ik wens jullie nog steeds heel veel sterkte!
    Ik zal straks weer een kaarsje voor jullie branden!!

  18. Het klinkt misschien iets te positief maar,
    Jouw papa ligt aan het zuurstofapparaat, maar hij heeft wel eventjes kunnen ademen zonder dat apparaat. Er is dus nog genoeg hoop!
    Ook dat jouw papa je hand vastpakte, is iets heel moois en moet je koesteren.
    ik geloof dat je papa heel sterk is, en dat je familie dat ook is. en jij ook. <3

  19. Jeetje, wat heftig!
    Ik denk vooral dat je vader’s hersenen het pitje hebben zachter gezet om het lichaam te kunnen laten herstellen. Dat is goed! Maar ik snap dat het moeilijk is en vooral heel eng als hij paniek heeft!
    Ik hoop dat het snel een stukje beter gaat!
    Sterkte.

    Liefs <3

  20. Wat heftig om te lezen Lotte. Ik bewonder je manier van schrijven enorm, zo knap!
    Je vader zit waarschijnlijk in een delier, aanwezigheid van bekenden werkt heel rustgevend dus geef de moed niet op!

  21. Ik lees steeds met tranen in mijn ogen je verhalen. Wat moet het zwaar, onzeker en verdrietig voor jullie zijn. En je papa dan ook nog vastgebonden zien liggen (al is dat om zichzelf te beschermen). Misschien een geruststelling voor jou is dat je je later weinig van het delier kan herinneren en dat alle piepjes en geluiden op de IC langs je heen gaan (althans, dat was mijn ervaring).
    Take care Lotte

  22. Wat moet dit ontzettend heftig voor jullie zijn. Zo’n herstel gaat helaas niet vlekkeloos en niet snel, maar elke dag is toch weer een stap in de goede richting (ondanks dat de artsen er misschien anders naar kijken. Jij kent je vader als geen ander!) Ik wens je heel erg veel sterkte lieve Lotte! Hang in there 🙂

  23. Jeetje Lotte, wat een verhaal. Lijkt me enorm zwaar om te moeten horen dat de doktoren van mening zijn dat er weinig is gebeurd in anderhalve week, terwijl jullie juist het tegenovergestelde dachten. En dat vastbinden… pfff. Ik leef met je mee, take care! Liefs

  24. Lieve Lotte. Eigenlijk kan ik niks zinnigs bedenken om te zeggen, en dus alleen maar een dikke kus, knuffel & heel veel sterkte voor jouw papa xxx

  25. Jeetje Lot, wat heftig om dit te lezen. Ik vind het onwijs knap dat je dit opschrijft. Voor ons, maar ook voor jezelf. Soms kan het fijn zijn om het even van je af te schrijven. Ik heb heel veel respect voor je. Je bent een doorzetter en volgens mij is je papa dat ook!

  26. Jeetje Lotte het blijft nog wel even spannend allemaal. Wel heel heftig zeg voor jullie allemaal. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen voor jou je familie maar vooral je vader die heel hard aan t knokken is.

  27. Ik denk dat jouw papa trots op je is, ongeacht wat je over hem schrijft (of niet schrijft). Heel veel sterkte en ik duim nog steeds voor jullie <3

    Ik vind het super knap hoe je je staande houdt 🙂

  28. Hey Lotte,
    Ik kreeg tranen in me ogen toen ik dit las. Wat vertel je het mooi, ik denk dat je vader trots op je zal zijn. Heel veel sterkte aan jou en je famillie! Liefs, Amber.

  29. Dat is inderdaad heel heftig en ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen. Heel veel sterkte voor jullie allemaal ♥

  30. Wat heb je dit prachtig geschreven en wat moet het heftig zijn… Ik heb zelfs een traantje moeten laten bij het lezen van dit artikel, moet je nagaan hoe het voor jullie moet zijn. Ik hoop heel erg dat je vader weer helemaal de oude wordt. Ik wens je ontzettend veel sterkte lieve Lotte, jij bent een sterke vrouw! Liefs.

  31. Hoi Lotte,
    sinds het eerste verhaal/artikel dat je over je vader schreef volg ik het heel aandachtig. Ik leef mee! Telkens als er een nieuw bericht online staat ben ik weer benieuwd hoe het jouw vader gaat. Heel veel sterkte! Liefs Lotte

  32. Pfffff, ik word er helemaal naar en stil van om dit te lezen. Verlies de hoop niet en nog steeds heel veel sterkte, Lotte!

  33. Lieve Lotte, ik leef ontzettend met je mee ook al kan ik me er gelukkig niet in verplaatsen. Wat jij meemaakt is vreselijk. Alle onzekerheid alle doctoren en alle geluiden. Maar probeer soms even iets moois te zien. Al is het maar iets klein, zoals je vader die je hand vastpakte lieve lotte ik hoop heel erg dar het goed komt en dat je vader over een tijdje uit het zidkenhuis is. Al is het over eeb jaar we hopen het allemaal. Succes x

  34. Jeetje zo heftig! Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Maar ik hoop heeel erg dat je vader het gaat redden! En ik denk eigenlijk dat je vader jullie wel hoort 🙂 Heel veel sterkte en onthoud: na regen komt zonneschijn!

  35. Lieve Lotte,

    wat zit jij in een heftige periode. al je lezeressen willen jou steunen en heel veel sterkte wensen. wij hopen allemaal het beste.

    heel veel sterkte meid, stay strong ♥

  36. Pff, wat een heftige periode ga je nu door Lotte.
    Nogmaals heel veel sterkte en ik hoop dat je vader weer de oude word.

  37. Zo heftig. Knap hoe je hierover schrijft. En als het jou helpt om dit te delen, zal je vader het niet erg vinden toch? Ik lees deze blogs steeds met een brok in mijn keel. Heel veel sterkte!

  38. Lieve Lotte, de tranen sprongen in mijn ogen tijdens het lezen. Wat zou ik de wereld voor je willen veranderen om te zorgen dat het beter gaat met je vader, dit verdient niemand en jullie al helemaal niet. Wat ben je ongelooflijk dapper en sterk, ik vind het onwijs knap wat je doorstaat en ik zou willen dat ik meer kon doen. Denk goed aan jezelf en aan elkaar <3 Je kunt het en ik blijf wensen dat de tijd straks laat zien dat het beter zal worden <3 xxxxx

  39. Lieve Lotte, heel veel sterkte.

  40. Oooh, ik heb echt met tranen in m’n ogen dit stuk gelezen… Dit moet echt verschrikkelijk zijn voor jullie, het klinkt stom, maar ik vraag me best vaak af: hoe zou het met de papa van lotte zijn? ik hoop echt met heel m’n hart dat alles goed komt! Veel sterkte nog voor jou en je familie!

  41. Jeetje, wat een verhaal.. zit hier met een brok in me keel..
    Ik wens jou en je familie heel veel sterkte.. ik hoop dat alles goed komt met je vader.
    Je bent sterk Lotte, hopelijk komt die vrolijke meid weer snel terug!
    Dikke knuffel voor jou ♥

  42. Oh Lotte echt vreselijk wat er is gebeurd. Maar ik vind het wel heel stoer en knap van je dat je dit aan ons durft te vertellen. Echt heel veel RESPECT!!!!! Heel veel Beterschap aan je vader!!! Heel veel sterkte aan jou en aan jou familie!! Echt heel erg wat er gebeurd in het leven van jou vader, maar natuurlijk ook voor jou en de rest van jou familie. Ik hoop dat jullie veel steun aan elkaar hebben!xx

  43. Lieve lotte, wat erg allemaal. Hoop voor jullie dat het allemaal weer goed komt. Geef de moed niet op! Veel sterkte xxx

  44. Lieve Lotte,

    Elke keer als ik een update of tweets over je vader lees zit ik met een brok in mijn keel, de tranen sprongen in mijn ogen bij het lezen van dit artikel. Wat moet dit ontzettend zwaar zijn voor jou en je familie.

    Hoe bevalt het nu je weer elke dag een artikel plaatst? Kan me voorstellen dat het juist wat afleiding geeft om weer wat meer te bloggen. Ik vind het knap dat je je gevoel zo mooi onder woorden kan brengen.

    Ik hoop ontzettend dat het allemaal goed komt, heel veel sterkte gewenst <3

    Liefs,
    Renate

  45. M’n lieve kind! (zoals Papa altijd heel teder tegen jou zegt…)
    Papa vertelt mensen graag vol trots: “Polli is een moeder als een leeuwin die voor haar jongen vecht!” (Moet ik daar nu aan denken omdat het Moederdag is?)
    Sinds drie weken al zie ik jou moedig als een vastbesloten leeuwtje vechten voor je vader.
    Soms ben je even weer net een klein meisje, met jouw onvoorwaardelijke liefde voor hem…
    Maar vaker vind ik juist jou de meest volwassene van ons allemaal in deze verschrikkelijke situatie.
    Lotte, jij hebt krachtige genen in je bloed! En minstens de helft daarvan heb je van Papa!
    Ik geloof erin dat hij op een dag weer voor je staat, zijn arm om je heen legt, naar je glimlacht en zachtjes zegt:
    “M’n lieve kind…”

  46. Wat fijn om weer een kleine update te horen! Ik snap dat deze fase nu erg lastig is, voor zowel jullie als je vader. Hopelijk komen er nu vooral stapjes vóóruit en komt er wat meer duidelijkheid!

    En over de dokters en het ‘dat weet ik niet’ en het ‘we moeten afwachten’: op mijn opleiding wordt vaak gezegd dat wij als toekomstig (dieren)artsen geen individuen kunnen genezen: wij kunnen ze helpen en middelen geven, maar het lichaam van de patiënt moet zelf uiteindelijk het werk doen! Bij mij helpt die gedachte vaak (ook als er nu naasten ziek worden of niet geholpen (kunnen) worden door een arts :).

  47. Hey lieve Lotte! Ik had je nog geen berichtje gestuurd, maar ik wilde je toch laten weten dat ik elke dag wel even aan jullie denk en met heel mijn hart hoop dat ik hier dan positief nieuws vind. Want dat gun ik jullie zo. Het is vreselijk om machteloos toe te moeten kijken hoe iemand waarvan je houdt zo aan het vechten is. (Mijn vader was altijd heel erg ziek, wat natuurlijk een hele andere situatie is, maar ik herken de ziekenhuisbezoekjes.) Ik vind het heel knap hoe je je staande houdt en hoe je met deze moeilijke situatie omgaat. Ik wens jou en je familie héél veel liefs en sterkte! <3

  48. Lieve Lotte, je kent me niet en ik weet niet goed wat ik moet zeggen tegen je.. maar ik ga het toch proberen. Allereerst: ik denk aan je! Het lijkt me vreselijk heftig om dit mee te moeten maken en ik vind dat je heel mooi en lief over je vader schrijft. Ik wens jouw vader een volledig herstel toe en ik zal voor hem bidden dat dat ook mag gebeuren. Enorm veel sterkte toegewenst voor jullie allemaal <3

  49. Ik lees de stukjes over je vader elke keer weer met tranen in mijn ogen, zo heftig. Heel veel sterkte, voor jou en je hele familie. Ik vind het heel dapper dat je hier over durft te schrijven. X<3

  50. Jeetje Lotte, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik weet alleen dat ik het verschrikkelijk vind voor jou en je familie. Heel veel sterkte is eigenlijk het enige dat ik kan en wil zeggen, al heb je daar op dit moment weinig aan. Ik duim heel hard op goed herstel voor je vader!

  51. Meisje toch, ik weet niet wat ik moet zeggen. Wat een nachtmerrie moet dit zijn. Met tranen in m’n ogen heb ik je stuk gelezen. Wat ben je dapper en wat ontzettend knap hoe je dit allemaal opschrijft. Ik wens jou en je familie heel, heel veel sterkte en kracht!

  52. Elke keer als ik op je blog kijk hoop ik dat er weer een update is. Ik vind het echt ontzettend erg voor jou, je familie en je vader. Het lijkt mij zo moeilijk. Maar ik vind het super hoe je hiermee omgaat, je bent echt heel sterk. Respect! Heel veel sterkte xx

  53. Heel heftig om te lezen, dit allemaal, ik zit bijna te huilen. Ik kan me voorstellen hoe verschrikkelijk het voor je familie en jou maar vooral voor je vader moet zijn… Wel fijn dat hij niet meer in levensgevaar is, maar dat is zo te lezen het enige lichtpuntje… Ik vind echt dat je heel sterk bent, want je zo machteloos moeten voelen is niet makkelijk denk ik. Ik wens jullie alle sterkte van de wereld toe en ik hoop dat het wachten op verbetering niet lang zal duren! Je lezers zijn er voor je! <3
    Heel veel liefs,
    Sophie
    <3

  54. Oh jee Lotte. Ik ken je niet, maar denk toch erg vaak aan jullie. Ik hoop zo voor jullie en hem dat hij er goed uit gaat komen, de tijd zal het leren.

    Ik wens jullie ontzettend veel kracht en sterkte toe. Kon ik maar wat voor jullie doen 🙁

  55. Wat sterk van jou om dit allemaal neer te schrijven en te delen met ons. Ik denk ook wel dat het een deel oplucht bij jou door dit van je af te schrijven. Hij maakt langzaam maar zeker kleine stapjes in de goede richting. We bidden allemaal mee voor hem! Liefs

  56. jeetje.. met een brok in mijn keel zit ik dit te lezen.. 🙁 Heel veel sterkte de komende tijd!

  57. jeetje.. met een brok in mijn keel zit ik dit te lezen.. 🙁 Heel veel sterkte de komende tijd!

  58. Wat een verhaal weer Lotte. Lijkt me een hele lastige situatie! Ik hoop dat het de komende weken wat sneller gaat. Telkens die onzekerheid lijkt me geen pretje. Heel erg veel sterkte gewenst voor jullie allemaal! <3

  59. Wow ik zit je verhaal met tranen in mijn ogen te lezen, ik kan me niet voorstellen om in jouw schoenen te staan. Ik heb dan ook respect hoe je dit op ‘papier’ kan zetten.

    Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen, blijf geloven!

  60. Lieve Lotte,

    ik heb hier tranen in mijn ogen. Wat heftig allemaal. Ik heb het zo met je te doen. Vreselijk. Heel veel sterkte. Xx

  61. Jeetje ik weet niet zo goed wat te zeggen. Ik heb net mijn opa verloren die mij als een vader geeft opgevoed en moest door je herkenbare stukje ineens voor het eerst huilen. Niet persé verdrietig maar je omschrijft het zo prachtig. E krijgt honderden berichten van onbekenden maar toch voelde het voor mij onbeleefd om niks achter te laten. Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen en laten weten dat ik je ontzettend krachtig en stoer vind. Ik hoop het allerbeste voor jou en je familie! Veel liefs

  62. Zo heftig om je vader zo te zien 🙁 Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik hoop dat het je een beetje helpt om dit allemaal op te schrijven, om het een beetje te verwerken. Dat ‘heldere’ moment dat je beschrijft, dat klinkt echt een soort van magisch. Hopelijk komen er meer en langere van dat soort momenten!

  63. Enorm veel respect voor het schrijven dan dit bericht. Je hebt het beschreven, dat het lijkt alsof ik met jou in het ziekenhuis zit, het is alsof ik een boek lees zo erg voel ik je verdriet en onmacht. Ik hoop dat dit boek goed afloopt, voor jou en je papa. Volgens mij is het een erg dappere en sterke man, heel veel sterkte!

    Liefs

  64. Super mooi geschreven weer. Super mooi dat hij je hand pakte. Het aller beste voor jullie allemaal en hopelijk heeft je vader snel minder angst. Hopen dat hij snel weer voor uit gang maakt. Heel veel sterkte x

  65. Heel veel sterkte de komende tijd voor jou en je familie. Fingers’ crossed <3

  66. Lieve Lotte,
    Ik kwam toevallig op je blog terecht omdat ik iets zocht over een beautyproduct en toen ik verder keek kwam ik dit ineens tegen. Normaal reageer ik niet op blogs, maar ik wilde je toch even laten weten dat het me heel erg raakte wat je schrijft. Mijn vader is een half jaar geleden overleden op de intensive care van het AMC (waar ik zelf ook co-assistent ben) en ik herken heel erg wat je schrijft over de drukte en de piepjes en hoop en de teleurstellingen, nieuwe complicaties, longontsteking, slijm, niet kunnen hoesten, het wordt er allemaal niet beter op. Ik vond het zo verschrikkelijk om zo hulpeloos aan de zijlijn te staan. Ik hoop dat je goed contact hebt met de artsen, wees niet bang om ze een beetje achterna te zitten als je het gevoel hebt dat je te weinig informatie krijgt heh! Het is heel belangrijk dat je hen kunt vertrouwen en dat ze eerlijk tegen je zijn, ik had soms het gevoel hebt dat alles langs je heen gaat en niemand jou even rustig komt vertellen wat er nou aan de hand is. Misschien een beetje raar, maar je verhaal doet me denken aan een documentaire die ik laatst heb gezien over een snowboarder die ook een enorme klap had gemaakt en ongeveer alle botten in zn lichaam had gebroken en daarbij ook hersenschade had opgelopen: the crash reel, was wel verhelderend om te zien hoe zo’n proces verloopt van herstel bij iemand die zo’n zwaar trauma heeft opgelopen. Bij jouw vader is het afwachten hoe hij nu opknapt. Hopelijk mag hij snel van de intensive care af, want dat is niet de plek waar mensen beter worden.
    Heel veel sterkte!!

  67. Pfoeh wat lijkt me dit allemaal moeilijk, maar wat zijn jullie sterk! Ik neem je mee in mijn gebeden en hoop dat alles goed komt!

  68. Jeetje Lotte..
    Heb dit artikel met de tranen rollend over mijn wangen zitten lezen.
    Wat een heftig verhaal.
    Wil jou en je familie ongelofelijk veel liefde en sterkte toezenden.

    x
    Julia

  69. Wat erg 🙁 ik kan me niet voorstellen hoe het voelt om je papa zo te zien. Ik hoop dat hij snel beter wordt. Heel veel sterkte, en hou je goed!

  70. Ik begrijp je frustratie . Als familie bij ons op de afdeling komen zie ik die soms ook. Maar je kan het ook redeneren als .. liever tussen lachende mensen liggen dan huilende want daar word je helemaal ellendig van de hele dag. Sterkte met je vader .

Reacties niet meer mogelijk.

Sluit Menu