19 april 2015, de dag die mijn wereld op zijn kop zette. Mijn vader had een zwaar auto ongeluk gehad en hij zou het misschien niet eens tot het ziekenhuis redden. Drie maanden lang heeft hij gevochten voor zijn leven, zagen we hem langzaam opkrabbelen en weer terugvallen, en hebben we papa door en door gesteund en al onze liefde gegeven. Na een bizarre, verschrikkelijke ziekenhuisperiode met een achtbaan van ups en downs, was het genoeg geweest. Eindelijk kreeg papa de rust en vrijheid waar hij altijd al naar snakte, die hij zo had verdiend. 13 juli 2015 overleed mijn vader.
Het voelt alsof alle ellende nog maar een paar maanden terug is. Ik kan niet geloven dat er al een jaar voorbij is, sinds papa’s auto ongeluk. Ik denk nog zoveel terug aan die avond dat het gebeurde. Hoe mama me vertelde dat de politie aan de deur stond en we snel naar huis moesten, hoe ik Anna belde om te vertellen dat onze vader een zwaar ongeluk had gehad, hoe we naar het AMC reden en ik stilletjes huilend op de achterbank zat, en hoe papa eruit zag toen hij werd binnengebracht. Vooral dat laatste, kan ik niet uit mijn hoofd zetten. Het beeld van mijn vader, helemaal bebloed, gehavend en opgezwollen, maar nog zó typisch mijn papa. Ik voelde zoveel liefde, maar ook verdriet en angst.
De auto van mijn vader na het ongeluk
Die eerste nacht was vreselijk. Al die snoeren in en aan zijn lichaam, het wachten, niemand die ons iets kon vertellen over of hij het zou halen of niet, en dan ook nog een zware operatie met allerlei risico’s. En toen we eindelijk hoorden wat er allemaal mis was, brak mijn hart. Zóveel botbreuken, die nacht twee keer gereanimeerd, bloed in de hersenen, geklapte longen, een gecompliceerde open botbreuk, vleeswonden, de bovenkaak en jukbeenderen gebroken… Alles was kapot. Mijn vader was stuk, niks functioneerde nog zoals het hoorde, zijn lichaam was één grote puinzooi en toch was hij nog in leven. Ik was zo ontzettend bang dat papa pijn zou hebben, ook al was hij in diepe slaap. Een gedachte die me enorm heeft gekweld.
Vanaf het moment dat bleek dat papa schade in de hersenen had, waren de botbreuken bijzaak. Alles draaide om zijn hersenen. Waar was de schade? Hoevéél schade was er? Zou die schade tijdelijk of permanent zijn? En wat zou hij allemaal niet meer kunnen en wat nog wel? We hadden zoveel vragen, en het was verschrikkelijk dat de dokters op geen enkele vraag antwoord konden geven. Zoveel technologie, en toch wisten ze niks. Die onzekerheid was het allerergste. We wisten helemaal niks over de gesteldheid van papa’s hersenen en dat zal altijd zo blijven.
Bijzonder vond ik dat ieder klein dingetje zo bijzonder voor ons was. Elk teken van leven betekende alles. Een knippering, een teen die opeens bewoog, een slikbeweging, de eerste keer dat papa mijn hand pakte, een kuchje, die keer dat hij Anna voor het eerst een kus terug gaf, een grote gaap (met brulgeluid!), een bevestigende knik, het eerste woord, en zo kan ik nog wel doorgaan. We hoopten zo op zulke tekens en hadden er zolang op gewacht, dat ze enorm veel betekenden. Er kwam steeds een beetje bij en op een gegeven moment had mijn vader zijn ogen open en kon hij zelfs een beetje praten. Maar dat hij in de war en ‘anders’ was, was duidelijk.
Het AMC, waar mijn vader drie maanden lag
Papa had een delier en keek soms ineens heel geschrokken om zich heen, alsof hij dingen zag die er niet waren. Ook herkende hij ons soms wel en soms niet, wat de bezoeken emotioneel gezien nog moeilijker maakten. Mijn vader had veel last van de snoeren en jeuk aan zijn lichaam, en begon dan druk te bewegen met handen en voeten. Zo druk, dat hij wekenlang vastgebonden heeft gezeten en alleen los mocht als er bezoek was dat continu op hem lette. Dat was niet fijn. Voor hem niet, maar voor ons ook niet. Ik zag mijn bange, verwarde vader die niet begreep waarom hij vastgebonden zat en die hulpeloos naar me keek, of nog erger: emotieloos en doods voor zich uit staarde.
Het was heel moeilijk in het ziekenhuis, maar er waren ook leuke momenten. Zo viel ons op dat papa duidelijk gecharmeerd was van sommige verpleegsters, want als zij binnenkwamen, verscheen er een voorzichtige glimlach op zijn gezicht. Toen we daar iets van zeiden, werd de glimlach breder en breder. Wat ik ook grappig vond, was dat papa het ene moment Nederlands sprak, en dan weer Engels of Duits. En vloeiend! De verplegers vonden het maar raar en begrepen er niks van, maar wij deden gewoon met hem mee en waren allang blij dat hij überhaupt sprak. Na een tijdje kwam zijn humor ook terug en maakte hij zelfs grapjes. Toen papa op een dag aan de nierdialyse lag en Anna en ik op bezoek waren, kwam er iemand met broodjes langs. Ze zei tegen mijn vader dat hij wel hele mooie dochters had, waarop hij antwoordde: ‘Ja hallo, dat is niet zo gek. Heb je die ouders gezien?!’ En door zijn gevatte grapjes, vergaten we soms even dat hij serieuze hersenbeschadiging, ademhalingsproblemen en nieren die niet meer werkten had. Hij kon het op sommige momenten zo goed verbloemen, dat nieuwe verplegers niet eens door hadden dat hij er zo slecht aan toe was.
Toen papa lichamelijk ietsje was aangesterkt, kreeg hij fysiotherapie. Eigenlijk stelde het weinig voor, maar hem kostte het uiteraard ontzettend veel kracht. Op een gegeven moment mocht hij zelfs proberen te staan (ondersteund door twee man). Dat was een prachtig moment. Hij vond het zó zwaar, maar bleef mij aankijken en ineens zag ik een enorme vechtersmentaliteit. Hij moest en zou tien seconden ‘staan’, en het lukte! Ik vond het onwijs ontroerend dat hij mij zo intens aankeek tijdens dat moment en voelde me enorm trots – ik voelde zíjn trots.
Eén van mijn favoriete foto’s in onze fotoalbums, van mijn ouders samen
Niet erg lang daarna was er de zoveelste complicatie en veranderde alles. Hij was alleen nog somber, maakte geen grapjes meer, praatte nauwelijks… Het ging niet goed. Papa voelde zich niet goed en hij was er klaar mee. Het leek alsof hij niet meer wilde vechten, alsof hij er gewoon geen zin meer in had. En terecht, na al die maanden alleen maar in bed te hebben gelegen, zo vaak te zijn gereanimeerd, zoveel complicaties te hebben overwonnen, zo’n slechte voeding te krijgen, zo verwaarloosd te worden (door sommige verpleegkundigen – niet allemaal), zo weinig te snappen en bijna niks zelf te kunnen. Hij was op. Hoe het gebeurd is, weten we niet, maar papa werd op een zaterdagochtend bewusteloos in bed aangetroffen. Zijn beademingsslang zat niet meer in de neus, maar op zijn voorhoofd. Had hij het zelf gedaan? Was het verschoven? We weten het niet. Niemand weet het. Wéér een reanimatie. Wéér op de intensive care. Maar ditmaal was het anders. Twee dagen later kregen we te horen dat mijn vader hersendood was.
Daarna ging alles snel. Een laatste gesprek met de dokters, het loskoppelen van alle apparaten, het wachten tot zijn lichaam het opgaf, en het afscheid. Het afscheid was onwerkelijk. Ik snapte aan de ene kant heel goed wat er aan de hand was, maar het besef ontbrak. En dat ontbreekt eigenlijk nog steeds. Ik wéét dat mijn vader een auto ongeluk heeft gehad, drie maanden in het ziekenhuis heeft gelegen en daarna (toch nog vrij onverwachts) is overleden, maar ik besef het niet. En dat komt denk ik doordat mijn vader die drie maanden niet zichzelf was, hij was anders. Ik heb afscheid genomen van mijn ‘na-het-ongeluk-vader’, maar nooit van mijn ‘echte vader’. Want die heb ik niet meer gesproken na het ongeluk. Vanaf het moment dat hij wakker werd in het ziekenhuis, was de hersenbeschadiging er al en ik weet niet wat hij van de hele situatie en ziekenhuisperiode heeft meegekregen.
Papa en ik op mama’s verjaardag in 2014
Dat laatste vind ik zwaar. Ik heb géén idee of mijn vader in die drie maanden tijd heeft geweten wat er met hem was gebeurd. Of hij weet waarom hij in het ziekenhuis lag, of hij besefte wat er met hem aan de hand was. En, wat ik het allermoeilijkst vind om over na te denken: wat hij nog weet van het ongeluk. Heeft hij er iets van meegekregen? Zag hij het ongeluk aankomen? Wat was dan zijn laatste gedachte? Hoe snel is het gegaan? Had hij zijn ogen dicht? Voelde hij de klap? Had hij pijn? En als ik die antwoorden probeer in te vullen, voel ik de tranen opwellen. De gedachte dat hij het ongeluk heeft zien aankomen kan ik niet aan. Ik voel mijn hart breken – elke keer als ik eraan denk. En dat is waar ik het iedere dag heel moeilijk mee heb. Ik blijf maar denken aan die laatste seconden vóór het ongeluk. Een kwelling, want ik zal nóóit antwoorden krijgen op die vragen.
Ik mis mijn vader erg. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. En dat vind ik juist fijn. Kleine dingen in het dagelijks leven herinneren me aan papa en zorgen ervoor dat ik steeds opnieuw die onvoorwaardelijke liefde voor hem voel. Ik word er niet verdrietig van, maar krijg juist een warm gevoel als ik aan mijn vader denk. Ik denk terug aan alle mooie momenten die we als gezin hebben gehad, aan zijn adviezen en wijze raden, aan de laatste keer dat ik bij hem thuis andijvie stamppot heb gegeten en ook aan de bijzondere momenten in het ziekenhuis. Konden we nog maar een keertje samen de Tour de France kijken en een cryptogram proberen op te lossen.
De ceremoniebloemen en de foto die op papa’s kist lagen
Het ongeluk is vandaag precies een jaar geleden. Hoewel het nog als veel korter geleden voelt, zit ik toch alweer redelijk goed in mijn vel. Intussen heb ik mijn rijbewijs gehaald, mijn eerste invalbaan gehad en uit huis gegaan. Natuurlijk ben ik af en toe nog verdrietig en had ik het liefst gehad dat het hele ongeluk nooit gebeurd was, maar het gaat goed met me. En dat is precies hoe papa het had gewild.
Femke
19 apr 2016Jeetje Lotte, wat heb je dit wederom prachtig omschreven. Heel mooi. Bizar dat het nu weer een jaar geleden is geweest dat je leven volledig op zijn kop is gezet. Veel sterkte!
Sas
19 apr 2016Ongelooflijk dat het alweer een jaar geleden is lotte. Ik vind het knap hoe je je leven weer opgepakt hebt en hoe positief je in het leven staat ondanks de heftige tijd die je meegemaakt hebt afgelopen jaar. Het gemis zal altijd blijven, maar gelukkig kun je met een positief gevoel terugkijken op de mooie herinneringen samen. heel veel sterkte, ook voor de rest van je familie.
Yvonne
19 apr 2016Ik heb ademloos je verhaal gelezen. Wat heb je ontzettend mooi geschreven over zoiets heftigs in je leven. Ik voel gewoon de emoties. Lijkt me heel zwaar om met zoveel vragen te blijven zitten, waar nooit een antwoord op zal komen. Maar 1 ding is zeker: je vader zou ontzettend trots op je zijn geweest, op hoe je je hier doorheen probeert te slepen. Veel sterkte, en hoewel ik je niet persoonlijk ken: een dikke virtuele knuffel vanuit Hoofddorp.
Yvonne
19 apr 2016Ter aanvulling: dat doorzettingsvermogen. Van wie zul je dat nou hebben? 😉
carolien
19 apr 2016Wauw echt heel heftig. Een iaar geleden al, de tijd gaat zo snel. Ik hoop dat je het beetje bij beetje naast je neer kan leggen en je vooral kan genieten van alle mooie herrineringen. Liefs
Chantal
19 apr 2016Wauw Lotte, wat een mooi verhaal, ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen. Wat fijn dat het met jou alweer beter gaat! Nog heel veel sterkte meis!!
Femke
19 apr 2016Wat moedig dat je zo een artikel schrijft, en heel erg mooi… Veel sterkte!
Anneloes
19 apr 2016Ik zit hier (zoals bij elk stukje dat je schrijft over je vader) weer met tranen in mijn ogen. Ongelooflijk dat de tijd zó ontzettend snel gaat he? Ik ben in ieder geval ontzettend blij om te lezen dat het nu weer goed met je gaat, al snap ik heel goed dat je nu en dan nog heel verdrietig bent. Dikke virtuele knuffel van mij!
Nicky
19 apr 2016Prachtig geschreven! Ik wens je heel veel sterkte toe nog.
Besef: je papa van voor het ongeluk leeft verder in jou.
Wat lijk jij enorm goed op je jonge moeder! 🙂
Mariëlle
19 apr 2016Pff Lotte, ik word er emotioneel van als ik dit lees. Het is zo vreselijk om afscheid te nemen van iemand, ik heb het laatst ook nog mee gemaakt en dan weet je pas echt hoe het voelt. Voor jou is het dan ook nog je vader, extra moeilijk denk ik! En dan net rond deze tijd die vervelende reclames waar we het op Twitter over hadden. Ik wens je veel sterkte nu het allemaal weer even naar voren komt!
Rachelle
19 apr 2016Ik reageer niet vaak, maar ik kan nu even niet anders dan op dit artikel reageren. Heel het stuk voelde ik een brok in mijn keel, en dat je het dan zo ontzettend mooi weet af te sluiten. Je papa zal mega trots op je zijn Lotte en kijkt, van waar dan ook, voor altijd met je mee! <3
Annika
19 apr 2016Het is 08:52 en ik heb mijn eerste traan al laten vallen. Wat heb je het mooi geschreven, met zoveel detail en gevoel. Heel veel sterkte.
Suzanne
19 apr 2016Wauw, dat het al een jaar geleden is. Met tranen in mijn ogen gelezen. Heel veel sterkte lieve Lotte.
Helen
19 apr 2016Heb je bericht met tranen gelezen.. Wat ben je dapper!
Voel veel herkenning in je verhaal, heb zelf een broer en oom met zwaar hersenletsel – door solex/vrachtwagen ongeluk – maanden in het ziekenhuis zien liggen met vele ups en downs en alle angsten die daarbij horen.. Maar de momenten direct na het ongeluk staan in mijn geheugen gebrand. Nog steeds word ik misselijk als ik er op de twee bewuste tijdstippen langsrijd op de snelwegen, ookal is het al een paar jaar geleden..
Vind het enorm sterk hoe je het berichtje afsluit want eigenlijk is het allemaal nog helemaal niet zo lang geleden..
Ik ken je vader niet maar geloof wel volledig dat hij het ook had gewild dat je zo dapper doorging in het leven, zeker als ik kijk naar de hoeveelheid liefde die van de foto van jullie saampjes afspat! Hij is cast en zeker onwijs trots op wat je het afgelopen jaar allemaal gedaan hebt.
Heel veel sterkte vandaag..
Xxx
Lindsey Beljaars
19 apr 2016Jeetje, ik heb hier zoveel respect voor. Ik vind het zo ontzettend knap hoe je dit allemaal verwoord. Je hebt het echt prachtig geschreven Lotte x
Maaike
19 apr 2016Ik krijg tranen in mijn ogen als ik dit lees. Wel fijn dat je een warm gevoel van binnen krijgt, als je aan je vader denkt. Ik vind het nog steeds ongelofelijk knap hoe jij hiermee bent omgegaan!
Marjoleine
19 apr 2016Wat ontzettend mooi opgeschreven! Heel veel sterkte op deze moeilijke dag.
Nicole
19 apr 2016Wat een prachtig stuk heb je geschreven.
En wat een onwijs mooie foto’s heb je erbij uitgezocht.
Fijn dat je zulke prachtige herinneringen aan je vader hebt en die koestert.
Veel sterkte vandaag en voor al de moeilijke momenten die nog komen.
Laura J
19 apr 2016Wat ontzettend mooi verwoord en ik vind het fijn dat je dit met ons hebt willen delen.
<3
Tamara
19 apr 2016Wow, wat heftig om te lezen zeg! Ik zat met tranen in mijn ogen. Respect voor jou. Mijn vriendje is 5 jaar geleden ook overleden door een auto ongeluk, maar hij was opslag dood. Ik herken je vraag over of hij het heeft zien aankomen. Op zich ben ik blij voor jou dat je je vader nog hebt zien vechten, maar de onzekerheid lijkt me aan de andere kant ook erg lastig. Sterkte vandaag.
Annemarie
19 apr 2016Wat heb je dit verhaal ontzettend mooi verwoord. Ik heb veel respect voor hoe sterk jij bent en dit artikel hebt kunnen schrijven/plaatsen, ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het moet zijn om dat allemaal weer terug te halen. Fijn dat je nu beter in je vel zit, en ik hoop voor jou en de rest van je familie dat dat zo blijft. En die foto van jou ouders van vroeger op het bankje vind ik trouwens echt fantastisch leuk!
ReitseS
19 apr 2016Soms schiet een traan wortel en de bloem vertelt waarom heel veel liefs
Robina
19 apr 2016WAUW, lievelieve Lotte..
Kippenvel, rillingen en tranen. Wat heb je dit prachtig verwoord!
Zo onwijs mooi geschreven, en wat stoer van je dat je dit zo met iedereen deelt!
Echt, je bent een geweldige vrouw en ik gun je alle geluk & liefde van de wereld. XX
Farah
19 apr 2016Heel veel sterkte meis!
Nicole
19 apr 2016Heel mooi geschreven Lotte! Een jaar geleden alweer? Ik kan het me nog zo goed herinneren en ik volgde alles met tranen in mijn ogen. Je mag echt trots op je zijn op hoe sterk je bent en hoe goed je in het leven staat. Mooie foto’s! Die van je vader en moeder samen vind ik echt leuk.
Amber
19 apr 2016Jeetje Lotte, wat mooi geschreven. Ik vind het zo knap van je dat je dit durft te verttelen. Ik wens je heel veel sterkte ❤ . Xx Amber
Kim
19 apr 2016Ook ik zit weer met tranen in m’n ogen. Wat ontzettend prachtig verwoord en wat een bikkels zijn jullie! Ik weet nog als de dag van gister dat ik alle verhalen rondom jouw sterke papa las. Een jaar geleden alweer… Heel veel sterkte, lieve Lotte!
Mary-Ann
19 apr 2016Vandaag precies een jaar geleden trakteerde ik Ton op een avondje naar Annex. Voor het eerst in lange tijd weer even saampjes. Op de terugweg konden we niet over Geestdorp, en vanaf de andere kant van het water reden we langs alle zwaailichten. Er trok een rilling over mijn rug, ergens wist ik toen al dat één van onze leerlingen zou gaan bellen… en wat waren we verdrietig toen we jou aan de lijn kregen met een héél dun stemmetje.
Wat heb je gestreden in die maanden – en daarna. Om alles bij elkaar te houden, om steeds naar je vader te kunnen, om intussen ook nog je rijlessen te blijven volgen. En wat waren we ongelooflijk trots op je toen je je rijbewijs haalde. We wisten dat je het kon, maar hoopten zó dat je tijdens je examen ook in staat was om te laten zien wat je waard was – en het is je gelukt. In nog geen half jaar tijd.
Lieve Lotte. We denken aan je, we leven met je mee. Nog steeds. Dikke knuffel van ons allebei.
Caitlyn
19 apr 2016Ik ben even de tranen aan het inslikken met die gigantische krop in mijn keel. Mooi geschreven en wat doe je het goed, je vader is waar hij ook is zo trots op je!
xx
Emma
19 apr 2016Een jaar geleden alweer..
Heel heftig, maar wat heb je dit mooi geschreven lotte!
Heel veel sterkte ♡♡♡
Wendy (B)
19 apr 2016Knuffel!
Maartje
19 apr 2016Jeetje Lotte, wat heb je dit toch weer ontzettend mooi verwoord. Je leest gewoon echt met je gevoelens mee, in een woord prachtig. Dit is waarom ik jouw volg, je mooie manier van schrijven. Heel veel sterkte vandaag, snap dat dit een emotionele dag is, je vader is hardstikke trots op je. Dat moet je maar voor ogen houden
Maaike
19 apr 2016Wauw Lotte, ik volg je nog niet zo lang maar nu ik dit lees voel ik me toch een beetje somber. Heel mooi heb je dit geschreven, voelde het soms een beetje branden achter mijn ogen. Sterkte en vooral succes met je nieuwe baan!
Jasmijn
19 apr 2016<3
Jolien
19 apr 2016Wauw, wat ben je sterk! Kippenvel.
Sanne
19 apr 2016Jeetje Lotte. Wat heb je dit ontzettend mooi geschreven, zit dit te lezen terwijl ik in de bus zit naar huis maar heb stiekem toch een traantje moeten wegvegen. Wat moet het een ongelofelijk moeilijke tijd geweest zijn voor jou en je familie. Je bent heel sterk, en daar heb ik serieus bewondering voor. Je bent een topper Lotte, je vader zal trots zijn op zo’n mooie dochter!
Dikke knuffel voor jou & heel veel sterkte <3
Anne-Belle zstggerda
19 apr 2016Hi Lotte, wat heb je dit ontzettend mooi geschreven, echt heel dapper van je. Je hebt er zulke mooie foto’s in gezet! Ik ben ontzettend blij om te horen dat het nu goed met je gaat. En wat heb je de draad snel weer opgepakt. Je leven opnieuw opgebouwd en grote stappen gezet, die vast en zeker- vooral nu zonder je vader- erg spannend geweest moeten zijn. Wat zal hij trots zijn.
Ga zo door❤️ want dat kun je.
Anne-Belle
Sharon
19 apr 2016Ongelofelijk dat het al een jaar geleden is! Je hebt dit alles weer prachtig verwoord.
Wees trots op jezelf, net zoals je vader trots op je zou zijn.
Je doet het goed. <3
Marlies
19 apr 2016Ondanks het hartverscheurende verhaal prachtig geschreven. Wat ben je sterk! Heel veel sterkte, en ik hoop dat je kracht haalt uit alle steun en lieve reacties die je krijgt én verdiend.❤
Joyce - LemonyLifenl
19 apr 2016Jeetje wat een heftig jaar heb je toch gehad, en wat lijkt die tijd voorbij gevlogen. Ik vind dat je er zo ontzettend mooi en krachtig over kunt schrijven.
Rente
19 apr 2016Jeetje Lotte, wat een heftig, maar ontzettend mooi artikel. Wat ben je toch sterk en ik hoop dat je veel kracht kunt halen uit alle lieve reacties. Tranen staan weer in mijn ogen, dit raakt me altijd weer.
Maud
19 apr 2016Pfoeehhh….???? wat heftig… Ik heb dit met tranen in mijn ogen zitten lezen???? Maar wat ben jij sterk en moedig en dat was je vader zeer zeker ook!????
X
Amy
19 apr 2016Ik heb tranen in mijn ogen, wat mooi geschreven.. Je bent een prachtige, zelfstandige en sterke vrouw, je vader is vast heel trots op je! xx
Eva
19 apr 2016Heel mooi geschreven! Brok in mijn keel ervan!
Margje
19 apr 2016Wat een ongelooflijk verhaal. Zo mooi beschreven, maar wat zal deze tijd moeilijk zijn geweest. Ik vind het echt super goed van je dat je die tijd zo kan verwoorden. Mooi geschreven en je vader zal trots op je zijn. Dat kan niet anders!
Margriet
19 apr 2016Wauw, wat kan je dat mooi beschrijven!
<3
Marieke
19 apr 2016Prachtig geschreven Lotte. Heel veel sterkte vandaag, maar ook op alle andere dagen dat je, je vader mist. Hij is er altijd bij en ik weet zeker dat hij trots op je is. <3
Miranda
19 apr 2016<3 <3
Lotte
19 apr 2016Echt een prachtig verhaal. Ik weet zelf niet hoe het voelt maar ik leef met je mee. Heel veel sterkte vandaag, maar ook de andere dagen die je mag beleven. Je vader wacht je op in de hemel. Hij is misschien niet dicht bij, maar hij houd van jou en je familie.
Vera Camilla
19 apr 2016Ongelooflijk dat het alweer een jaar geleden is. Ik word er zo verdrietig van, als ik dit lees en aan mijn eigen vader denk. Het moet verschrikkelijk zijn en ik vind het zo knap hoe je ermee omgaat. Dat je zegt dat je het niet beseft, dat begrijp ik goed. Als mensen die ik ken overlijden, duurt het mij ook altijd lang om het te beseffen. Ik vind het allemaal zo naar en intens kut voor je. Ik heb bewondering voor je Lotte. Om hoe je hiermee omgaat en hoe je je zo goed verwoordt. Dikke knuffel <3
Sparklesofmakeup
19 apr 2016Wauw Lotte! Alleen maar respect voor je! Je hebt dit artikel super mooi verwoord, ondanks het toch niet gemakkelijk is om erover te praten met iedereen. Ik heb het van het begin tot het einde gelezen en heb zelf tranen in mijn ogen gehad. Wat dapper dat je dit verhaal postte! Heel veel sterkte nog. Ik ben er zeker van dat hij gezien heeft dat je je rijbewijs gehaald hebt, verhuisd bent met je vriend en je eerste invalbaan hebt gedaan. Hij zal trots zijn!
Jamilla
19 apr 2016Wauw, een jaar alweer? Het lijkt echt nog zo kort geleden. Ik vind het nog steeds zo gek, ik kan het eigenlijk nog steeds niet zo goed bevatten dat je vader er gewoon echt niet meer is? Ik had in Woerden nog wel eens dat ik dacht “hey Lotte’s vader” als er iemand was die er op lijkt, zo’n raar gevoel is dat. Ik vind dat je het weer zo mooi hebt beschreven allemaal. En ik moest stiekem een beetje huilen want het lijkt me zo erg dat je nu niks meer met hem kan delen, over het uit huis gaan en dat soort dingen. En inderdaad dat je niet echt afscheid hebt kunnen nemen omdat hij niet meer zichzelf was na het ongeluk. Ik vind het knap hoe je hier over schrijft en hebt geschreven, lijkt me ook wel fijn (?) om zo je gevoels te kunnen opschrijven. Ik weet in ieder geval dat je vader trots op je zou zijn als hij je nu kon zien <3 love you loo, en je mag altijd mijn papa delen met mij 🙂
René Rijlart
19 apr 2016Lieve Lotte,
Het staat mij allemaal nog vers in het geheugen ik tob er nog dagelijks mee.
Jij weet als een geen ander wat jou vader voor mij betekende we hebben zoveel gelachen en af en toe een traan.
De vele vakanties die hij met ons meeging of zelf langskwam dat was altijd leuk hij kon heerlijk genieten als Vicky zich had uitgesloofd in de keuken.
En dan de muziek die we veelvuldig samen maakten, we gingen er zelf na de vakantie extra voor terug in Frankrijk om te kunnen spelen op een benefit voor kanker, zoveel lol en genieten.
Ik heb ook heel veel van hem geleerd en ben door hem ook de rustige kerel die ik nu ben.
En wat schrijf ik hier eigenlijk egoïstisch over mijn zelf terwijl ik juist wil vertellen dat ik het lezen van jou blog altijd wel leuk vind.
Maar toch ook trots op het feit dat Reitse en ik op zijn laatste “Feestje” hebben gespeeld.
In elk geval ook erg trots op jou hoe je het allemaal beschrijft hier.
Maar het blijft een groot gemis Lotte, hou je haaks en een knuffel.xx
Manon
19 apr 2016Je hebt het heel mooi verwoord. Het is verschrikkelijk om je vader zo ineens te moeten verliezen. Bij mij is het ook gebeurd, alleen in 2009. Ik herken het stukje ‘Die eerste nacht was vreselijk. Al die snoeren in en aan zijn lichaam, het wachten, niemand die ons iets kon vertellen over of hij het zou halen of niet, en dan ook nog een zware operatie met allerlei risico’s.’ heel erg goed ik moest gelijk daaraan denken. HEL is het! Ik snap heel goed dat je het nog zo voelt als de dag van gister. Ik heb respect voor je dat je dit zo online hebt geplaatst
Mariska
19 apr 2016Weet nog goed dat ik het bericht las.. ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen en ook hier houd ik het niet droog. Kan me niet voorstellen hoe het is om een ouder te moeten missen.. Vind het wel heel mooi dat je een gitaar van je vader in jullie huisje hebt staan ♥
Suzanne
19 apr 2016Sterkte en liefde voor jou Lotte xxxx <3
Mila
19 apr 2016Lieve Lotte,
Wat ben je een kanjer. Wat zal je vader trots zijn… zo trots… Ik ben stil van je verhaal. Je bent zo dapper.
Hele dikke knuffel van mij!
Vera
19 apr 2016Lieve Lotte, Alleen maar liefde voor jou!! Wat ben je toch een kanjer, iedere keer als ik een stukje lees van je voel ik gewoon echt met je mee. Ik vind het knap hoe je hier mee omgaat en ik hoop dat er nog veel moois voor je in het verschiet zit! Je papa zal trots op je zijn dat kan ook niet anders.
Aarti
19 apr 2016Wat heftig zeg krijg gewoon een brok in mijn keel ervan. Vind het ook super knap van je dat je er zo open over bent. Ik weet zeker dat jou papa super trots is op jou. Liefs Aarti xjes
Kaylee
19 apr 2016Ik reageer nooit op blogs, maar jeetje Lotte wat heb je dit prachtig geschreven. En je doet het zó goed! Papa is heel trots op jou.
Kelly
19 apr 2016Ik heb er geen woorden voor ! Heel mooi geschreven !
Heidi
19 apr 2016Wat mooi geschreven meid.
Ik weet hoe het voelt om een vader te verliezen.
Nog veel sterkte meid
Anne
19 apr 2016Mooi geschreven Lotte. Je bent heel bijzonder en sterk in mijn ogen!
Lydie
19 apr 2016<3
Evelien
19 apr 2016Wat prachtig geschreven, heb alweer een krop in mijn keel… Woorden schieten hierbij te kort maar jij weet het perfect te verwoorden. Een jaar is voorbij gevlogen. Je vader is ongetwijfeld trots op je, Lotte!
Michelle
19 apr 2016Lieve Lotte,
Heel veel sterkte op deze moeilijke dag! Respect voor jou hoe je met alles omgaat. Je vader zou trots op je zijn geweest.
Veel liefs
Mara
19 apr 2016Lieve Lotte, ook ik zat met tranen in mijn ogen na het lezen van jouw stuk. Je hebt het zo goed en herkenbaar geschreven. Ik vind het ontzettend knap dat je nu een jaar later zo sterk in het leven staat, en ja, het gemis zal altijd blijven, maar je hebt mooie herinneringen aan je vader. Ook ik heb iemand verloren (dat is alweer bijna 3 jaar geleden) en ik herken het zo dat je met al die gedachten zit over dat hij misschien pijn heeft gevoeld en of hij het zag aankomen. Een schrale troost is dat hij nu nergens meer last van heeft. Het is natuurlijk ontzettend verdrietig dat hij er niet meer is, maar aan de andere kant is het misschien wel beter voor hem. Zou het leven na het ongeluk nog wel echt ‘leven’ zijn? Nog zoiets waar ik me vaak over verwonder. Je hebt natuurlijk niks aan al die ‘wat als’ gedachtes, maar soms haal ik er troost uit. Ik wens je nog veel sterkte en geluk toe in je leven, en ik weet zeker dat je vader van boven meekijkt en trots is op je!
femketje
19 apr 2016poehh, kippenvel als ik dit lees! Je bent zo’n sterk wijffie! <3
Varenka W
20 apr 2016Sterkte voor jouw maar ook voor je famillie!
Wat een gemi
Schitterend dat je door al je verdriet die mooie herinnering kan blijven koesteren.
Die liefde maakt jullie sterk.
Zoveel intense liefde, dat is wat jouw vader je heeft gegeven en jouw zo mooi heeft gemaakt.
Mooi om te lezen meid.
Naomi
20 apr 2016Een jaar geleden al weer, de tijd is heel snel gegaan. Ik weet nog wel dat ik een jaar geleden bleef lezen en dat ik jouw vader in mijn gebed mee nam. Dit bericht doet mij ook weer meer realiseren dat het zo voorbij kan zijn. Koester de mensen die je om je heen hebt en maak herinneringen, in plaats van alleen maar op de mobieltjes etc.
Lieve Lotte, weet dat jouw vader op een veel mooiere plek is dan wij. Verscheidene mensen hebben een bijna dood ervaring gehad, ik heb er over gelezen en iemand mogen spreken daarover. Het is in het hiernamaals veel mooier dan hier! En als jij in God gelooft, mag je ook jouw vader opdragen aan Hem.
Elke stap die jij neemt, kijkt jouw vader met je mee!
Nena
20 apr 2016Wat heb je dit ontzettend mooi geschreven. Het hele stuk heb ik geprobeerd om mijn tranen in te houden, maar dat is me niet gelukt. Wat lijkt het me vreselijk om je vader te moeten verliezen. Mijn vader is ernstig hartpatient en ik ben ontzettend bang om hem kwijt te raken. Hij is mijn alles en ik vraag me soms af of ik er nog wel bovenop zou komen als hij er niet meer is. Wat ontzettend sterk ben jij en wat knap van je dat je zo positief in het leven bent blijven staan en de mooie herinneringen koestert. Respect.
Suzanne
20 apr 2016Brok in mijn keel, wat kan je toch mooi schrijven hierover. Weet niet of ik hetzelfde gekund zou hebben en ik vind het super knap van je. Heel veel sterkte en liefde gewenst
Sophie
20 apr 2016Ik vind het zo ontzettend knap hoe open je hierover schrijft. Het is een heftig, maar heel mooi en ontroerend artikel. Ik heb er echt bewondering voor hoe je dit met ons deelt. Heel veel respect voor jou! Heel veel sterkte ook nog, zulke dingen zullen helaas nooit helemaal wennen… Wel fijn dat je er zo goed mee om kan gaan en dat het goed met je gaat. ❤️
plony
21 apr 2016Lotte je bent een kanjer
Janine
21 apr 2016De tranen rollen over mijn wangen na het lezen van dit stuk. Je kan zo ontzettend mooi schrijven. Tijdens het lezen kon ik alleen maar denken: ‘hoe zal het zijn als mijn vader nu ineens zou overlijden’ en die gedachte kan ik persoonlijk echt niet aan. Maar jij bent zo ontzettend sterk en inspirerend. Echt heel mooi om te zien. ❤️❤️
Melissa
21 apr 2016Ach Lotte, ik heb jou en je artikelen op de voet gevolgd na het ongeluk en iedere keer wist je mij sprakeloos te maken. Ik was zo onder de indruk van je kracht en leefde compleet met je mee. Nu weer heb je een prachtig artikel geschreven over je papa. Ik vind het zo ontzettend knap van je!
Marit
21 apr 2016Wauw, Lotte. Ik heb dit met tranen in mijn ogen gelezen. Het blijft onwerkelijk…
Dat je vader de ene keer in het Nederlands, dan weer in het Duits of Engels praatte is een zeldzaam voorkomend gevolg van hersenletsel. Het heet het Foreign Accent Syndrome. Raar dat de verpleging daar niets over wist… Maar misschien fijn voor jullie om te weten dat het wel een bestaand iets is.
Ook al is het “al” een jaar geleden, ik wens je heel veel sterkte op de momenten dat je het moeilijk hebt…
Eva
21 apr 2016Mooi omschreven!????
Kimberly
21 apr 2016Ik heb zoveel respect voor jou, lieve Lotte. Ik vind het zo knap hoe je hier mee omgaat! Tranen over m’n wangen toen ik je verhaal las. Ik weet zeker dat je vader op je neerkijkt en trots op je is, heel trots❤
Kimmetjekims
22 apr 2016Wauw Lotte, wat heb je dit mooi geschreven. Krijg de tranen in mijn ogen, zó mooi heb je dit verwoord. Heel veel sterkte vandaag <3
Astrid
22 apr 2016Lieve Lotte, wat ontzettend mooi geschreven. Echt een grote brok in mijn keel. Heel veel sterkte xxx
Sasha Lemstra
23 apr 2016Hoi Lotte,
Allereerst mijn excuses dat je zo weinig van mij hoort de laatste tijd, ik weet dat ik het niet als een excuus mag gebruiken, maar ik heb het de laatste periodes extreem druk gehad en jij waarschijnlijk nog veel drukker en daar ben ik best trots op, wat jij allemaal presteert, complimenten daarvoor.
Maar ik wilde in ieder geval zeggen dat de tranen vloeide bij mij na het lezen van dit prachtige stuk, wat ik nu pas gelezen heb (ook excuses daarvoor) maar ook ik kan het nog steeds niet geloven dat het ” alweer ” 1 jaar geleden is, ik vond het een geweldige man om meegemaakt te mogen hebben, zijn muziek, zijn kijk op het leven, zijn passies, zijn no matter what, still going strong reputation, en vooral hoe hij samen met jou moeder zijn 2 mooie, geweldige dochters op de aarde heeft gezet. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd, en als er ook maar iets is wat ik voor je kan doen, dan sta ik voor je klaar (tussen alle drukte door)
En Daan kijkt trots op je neer, iedere dag weer.
Liefs Sasha
Eveline
25 apr 2016Amai de tijd gaat snel. Het is al een jaar geleden dat ik iedere dag naar jouw blog ging en hoopte op positief nieuws.
Hoewel ik jou niet persoonlijk ken heb ik toen enorm met je meegeleefd en ben ik nu oprecht blij te horen dat het goed met je gaat.
Zowel jij als je papa zijn/waren blijkbaar sterke mensen.
Groetjes.
Denise
28 apr 2016Zo mooi geschreven lieve Lotte,
Je vader zou enorm trots op je zijn!
Je bent een bikkel en zo enorm lief voor de mensen om je heen.
Lotte je verdiend echt zoveel liefde en mooie dingen en ik hoop dat die je allemaal tegemoet komen in de toekomst! Wees trots op jezelf en gun jezelf mooie momenten en het genieten van kleine dingen.
Heel veel liefs,
Denise
Anoeska
3 mei 2016Jeetje Lotte wat een verhaal, ik zit het met tranen in m’n ogen te lezen en ben er helemaal stil van. Heel veel sterkte.
Susanne
6 mei 2016Ik lees dit pas een hele tijd later, maar jeetje Lotte, wat heftig allemaal. Heb een paar keer m’n tranen moeten weg knipperen. Maar: je bent zo’n sterke meid, hebt zoveel bereikt en ik weet zeker dat je vader ontzettend trots op je is <3 vreselijk dat het zo is gelopen natuurlijk, en als ik het kon veranderen zou ik dat meteen voor je doen. Nog heel veel sterkte toegewenst xxx
Ellis
12 mei 2016Wow, je schrijft zo mooi. Ik weet dat dit artikel al ouder is, maar ik kon het steeds niet lezen. De pijn en het rouwen klinkt zo herkenbaar. Toen ik 12 jaar was is mijn vader overleden, ik ben inmiddels 24 en ik ben nu onder behandeling bij de psycholoog omdat ik het toen niet goed heb verwerkt. Ik ben echt trots op hoe je je zo goed kan uiten in woorden. Ik volg je al jaren, alhoewel ik een stille lezer ben en amper reageer gaat dit artikel me echt naar mn hart <3