Wooow, ik heb al een jaar geen blogpost geschreven over films die ik heb gezien, huh?! Echt bizar, want ik vind het juist altijd heerlijk om mijn mening over films te geven. Alle films van een jaar tijd in één artikel stoppen is een beetje teveel van het goede, maar ik zal in ieder geval de meest recente die ik heb gezien met jullie delen. Deze titels behandel ik vandaag: Moonlight, De Libi, Feel The Beat, Extraction, All The Bright Places, Work It, All Together Now, en April, May & June.
Moonlight (2016)
Jaren 80, Miami. Dit verhaal focust zich in drie hoofdstukken op de jeugd, puberteit en volwassenheid van een Afro-Amerikaanse man die zich in de turbulente stad Miami probeert staande te houden. Hij wordt gepest op school en thuis is het leven hard voor hem. Hij probeert zichzelf te ontdekken en liefde te vinden ondanks zijn worstelingen met zijn achtergrond en seksualiteit.
Wat vond ik deze film aangrijpend, zeg. Een prachtig verhaal, met drie tijdlijnen, waarin je Chiron ziet opgroeien van kind, naar puber, tot volwassen man. Al vanaf de eerste paar minuten krijg je een zwak voor Chiron en heb je met hem te doen. Geen veilige basis of familie om op terug te vallen, drugs in zijn omgeving, geweld en criminaliteit lijken de enige oplossing, en worstelen met het feit dat je niet op vrouwen valt – één grote ellende zonder sprankeltje hoop. Chiron wordt door drie acteurs met verschillende leeftijden gespeeld, en alle drie doen ze het even goed. Je voelt zijn emotie, zijn pijn, maar ook het vuur in hem, op zoek naar zijn eigen identiteit. Het verhaal is treurig en meeslepend en alle acteurs zijn mijns inziens gewéldig in deze film. Wel is het af en toe wat aan de trage kant, waardoor ik heel soms even mijn concentratie verloor, hoe dramatisch de grote lijnen van het verhaal ook zijn. Maar toch – het verhaal bleef wel een paar dagen in mijn hoofd hangen.
De Libi (2019)
De Libi is een komisch portret van drie moderne titaantjes (17-18 jaar) die we vierentwintig uur lang volgen door Amsterdam. De drie jongens doen er alles aan om die avond de fameuze nachtclub ‘Jimmy Woo’ binnen te komen om zo te bewijzen wat ze waard zijn in het leven. Een film over een ontembare levenslust en dromen van een toekomst vol mogelijkheden. Over drie jongens die er alles aan doen om door de rest van de wereld gezien te worden.
Dit is zo’n film die we op een regenachtige zondagmiddag aanzetten bij gebrek aan beter. Het is een film met relatief weinig inhoud, maar wel enigszins vermakelijk om te kijken. Flauwe grappen en overdreven scènes zijn volop aanwezig, maar ook stukjes waar we daadwerkelijk om moesten lachen. Een typische Nederlandse ‘jongenskomedie’ over het hosselen van geld en meisjes, en de droom om rapper/zanger te worden. Ik zou ‘m niet perse aanraden omdat de film van geweldig niveau is, maar als je Bilal Wahib net zo leuk vind als ik, is het ’t kijken op zich wel waard.
Cijfer IMDb: 6,5. Mijn cijfer: 6,0.
Work It (2020)
Quinn Ackerman (Sabrina Carpenter) wil naar de beste universiteit, maar daarvoor zal ze wel eerst voldoende punten moeten score op haar huidige school. De beste optie daarvoor is zo veel mogelijk diverse punten te scoren en één daarvan is deelnemen aan danscompetities. Ze wil graag aansluiten bij de dansgroep van haar school, maar er is een klein probleem… Quinn kan niet dansen!
Dit is zo’n film die ik puur aanklikte omdat ik alleen thuis was en geen zin had in een zwaar drama. En omdat ik Sabrina Carpenter, die de hoofdrol speelt in Work It, echt supercool vind. Maar eigenlijk vond ik er niet zoveel aan. Het is de zoveelste film over een groep mensen die zogenaamd niet kunnen dansen en binnen een paar weken opeens zo goed zijn dat ze mee kunnen doen aan een hele belangrijke danswedstrijd. Sure. Ik heb me wel vermaakt met de danspasjes en de muziek, en het cliché liefdesverhaaltje tussendoor, maar meer dan dat moet je er eigenlijk niet van verwachten. Meh, next.
Cijfer IMDb: 6,1. Mijn cijfer: 6,0.
Feel The Beat (2020)
Een zelfzuchtige danseres, April (Sofia Carson), verpest een Broadway-auditie en keert tegen haar zin naar huis terug. Ze doet haar best om iedereen in haar hechte gemeenschap te vermijden, inclusief haar eerste liefde Nick. Dan wordt ze gevraagd door haar voormalige danslerares om een team jonge buitenbeentjes te coachen voor een grote danswedstrijd.
Ah, deze film vond ik zó schattig. Echt zo’n typische Amerikaanse feelgood movie met veel dans en muziek, maar dan net even wat anders. Het gaat namelijk niet om een groep random mensen die graag willen leren dansen, maar om heel diverse kinderen. De een is doof, de ander aan de zware kant, weer een ander is te stijf, en zo hebben ze allemaal wel iets uitzonderlijks, waardoor ze zo op het eerste oog natuurlijk nooit een succes zullen worden. Van begin tot eind zitten er heel wat cliché scènes in, maar toch heb ik wel van deze film genoten. Zo aandoenlijk allemaal! En wat is Sofia Carson mooi zeg, jéétje.
Cijfer IMDb: 6,3. Mijn cijfer: 6,8.
Extraction (2020)
Een Indiaas jongetje, de zoon van een internationale crimineel die vastzit, wordt ontvoerd in de hoofdstad van Bangladesh en vastgehouden in één van de meest ondoordringbare steden van de wereld. Een bedreven huurmoordenaar, Tyler Rake genaamd (Chris Hemsworth), wordt vervolgens ingehuurd om het jongetje te bevrijden en terug te brengen naar zijn familie. Tijdens zijn reddingsmissie is Tyler ook op zoek naar verlossing.
Zo nu en dan vind ik het heerlijk om naar een actiefilm te kijken. Liefst niet een actiekomedie, maar eentje met een wat sterker verhaal kan ik zeker waarderen. Zo ook Extraction, met Chris Hemsworth in de hoofdrol (*kwijl*). In de film zitten toffe actiescènes en goede special effects, wat ik wel belangrijk vind in een actiefilm. Het acteerwerk is ook helemaal prima, en de overall verhaallijn van Tyler en Indiaas jongetje Ovi, die ineens met elkaar opgescheept zitten, elkaar niet vertrouwen, maar langzaamaan toch een band opbouwen, vond ik leuk en zelfs aandoenlijk om te zien. Het einde vond ik verrassend, en ik heb even een traantje weggepinkt. Ja, als je van actie houdt (of gewoon heel graag naar Chris Hemsworth kijkt), is dit zeker een film die ik zou aanraden.
Cijfer IMDb: 6,7. Mijn cijfer: 7,5.
All The Bright Places (2020)
Dit is het verhaal van Violet (Elle Fanning) en Theodore (Justice Smith). De twee zullen elkaar ontmoeten en elkaars levens voorgoed veranderen. Beiden worstelen ze met het verleden dat een aantal emotionele en psychische littekens heeft nagelaten. Echter vinden ze elkaar en ontstaat er een band.
All The Bright Places had ik al een tijdje op mijn watchlist staan, maar klikte ik steeds maar niet aan omdat ik me er niet zoveel van voor kon stellen. Na een kwartier kijken zat ik er echter helemaal in. Je aandacht wordt meteen getrokken door het verhaal van de aparte Theodore, die het leven van Elle redt. De eerste helft van de film vond ik dan ook heel mooi, maar daarna verloor ik toch een beetje mijn interesse, merkte ik. Naar het einde toe kwam mijn aandacht ineens weer terug, omdat er iets gebeurde dat ik wel een beetje zag aankomen, maar toch niet écht had verwacht. Een bijzonder mooi, maar ook dramatisch verhaal, waarvan ik echt even een brok in mijn keel had. Het acteerwerk in All The Bright Places is overigens ook erg goed. Ik had alleen gehoopt dat het middenstuk ietsje minder traag was.
All Together Now (2020)
Amber Appleton (Auli’i Cravalho) blijft een optimist, zelfs als haar persoonlijke leven veel minder stabiel is dan het op het eerste gezicht lijkt. Amber is een muzikaal begaafde middelbare scholier met aspiraties om naar Carnegie Mellon University te gaan. Ze moet haar geliefde dramaclub combineren met het werken van lange uren in een donutshop, om haar alleenstaande moeder te helpen. Ze brengt ook tijd door in de plaatselijke gemeenschap van pensionado’s. Wanneer zich nieuwe obstakels voordoen die haar dromen bedreigen, moet Amber leren steunen op de kracht van haar vrienden.
Jeetje, deze film was echt beter dan ik had verwacht! Ik had een ietwat zoetsappige dramafilm met goed einde verwacht, maar All Together Now is wel wat meer dan dat. Het heeft mij echt jankend achtergelaten, in ieder geval. Amber is een meisje dat iedereen wil helpen, behalve zichzelf. Zij en haar verslaafde moeder zijn dakloos en Amber moet keihard werken om voor hen en haar hondje te kunnen zorgen, maar hoor je ondanks de schrijnende situatie niet klagen. Op een gegeven moment gebeurt er iets verschrikkelijks in de film, en als Amber dan meer dan ooit zelf hulp nodig heeft, vindt ze het moeilijk om die aan te nemen. Begrijp me niet verkeerd, All Together Now, ís ook een ietwat zoetsappige dramafilm, maar dan wel anders dan anders, zonder al teveel te willen spoilen. Bij mij was het tranen met tuiten.
April, May & June (2019)
Drie halfzussen, met drie verschillende vaders vragen zich bij de naderende dood van hun moeder af: ‘Waar staan we in het leven? Wat hebben we nog met elkaar?’ En vooral: ‘Wat straks te doen met onze autistische broer Jan?’ Als de ernstig zieke moeder van April, May en June zich realiseert dat ze niet lang meer te leven heeft, roept ze haar dochters naar huis. Ze kan dit leven pas met een gerust hart verlaten als ze weet dat er goed gezorgd zal worden voor haar zoon Jan. Maar geconfronteerd met de vraag blijkt al snel dat ze zich alle drie ongeschikt achten. Daarbij merken de zussen dat ze de laatste jaren nogal van elkaar en hun broer vervreemd zijn. De vier zullen elkaar opnieuw moeten leren kennen, willen ze elkaar tot steun zijn in de moeilijke tijd die komt.
Toen deze in de bioscoop kwam, was ik al heel benieuwd! Het verhaal van April, May & June sprak me direct aan. En daarbij vind ik Linda de Mol, Elise Schaap en Tjitske Reidinga leuke vrouwen, dus ik was heel blij toen ‘ie ineens op Videoland stond. Het is een drama, maar met een vleugje Hollandse nuchterheid en humor. Vergelijkbaar met films als Soof en Alles is Liefde (maar dan net wat meer drama) en Komt een vrouw bij de dokter (maar dan net wat luchtiger). Ik vond de verhaallijn van Jan heel leuk, en minder voorspelbaar dan ik had verwacht. Het acteerwerk viel me ook alles mee! En er zaten best wat emotionele stukken in. Toen ik klaar was met kijken zat de film echt nog wel even in m’n hoofd, en dat heb ik niet zo vaak met Nederlandse films. Ja, ik vond deze erg fijn om naar te kijken, en zou ‘m wel aanraden.